Werken bij een PR-bureau

Duiken in het diepe

De afgelopen twee weken was ik op vakantie met mijn gezin, dat bestaat uit mijn vrouw en tweeling van bijna 4. Tijdens deze vakantie heb ik veel nagedacht over de toekomst van FNKE en de kracht van goede collega’s.

Mijn kinderen, die natuurlijk nog niet kunnen zwemmen, vonden het zwembad reuze interessant maar ook enorm spannend. Mijn dochter wilde als eerste het water in, maar niet zonder hulp van papa.

Na een paar uur ging zij zelfstandig het water in, zonder hulp van papa of mama. Eenmaal in het water dobberde ze heerlijk in haar bandjes en schreeuwde ze trots dat zij helemaal alleen in het water was gegaan.

Mijn zoon vond het nog te eng en keek de kat uit de boom. Toen hij zag dat mijn dochter het goed naar haar zin had, waagde hij ook de sprong in het diepe. Eerst voorzichtig met nog maar één hand van papa. Daarna ook helemaal alleen.

Hij zag aan mijn dochter dat het haar lukte, wilde het zelf ook en zette de stap naar het onbekende.
Een uur later sprong hij vanaf de kant in het water.

Twee ukkies die snel van elkaar leren, reageren op enthousiasme en niet bang zijn voor het onbekende.

Bezinning op vakantie

Waarom dit verhaal over mijn kinderen? Omdat ik teleurgesteld ben. Niet in mijn kinderen maar in de vele sollicitatiegesprekken waarin wij zijn overspoeld met beloftes, die niet waar bleken te zijn.

Beloftes die tijdens de assessment niet uit de verf bleken te komen. Sollicitanten die assertiviteit in hun c.v. claimen maar geen vragen stellen, terwijl achteraf bleek dat de opdracht niet goed was begrepen. Mensen die zichzelf als creatief omschrijven maar net een 'tijdelijk blok' hadden. Ik kan er een boek over schrijven.

Tegenslag is iets wat ik regelmatig tegen ben gekomen in zowel mijn privé als zakelijke leven. Tegenslag is iets wat bij actie oproept en de doorzetter in mij voorziet van brandstof.

Waarom zetten onze junior sollicitanten niet door?

Ik las het artikel “De pampergeneratie: verwend, gekoesterd en daardoor dóódongelukkig” van Renate van der Zee op HP de Tijd. Een feest van herkenning en een feest van clichés.

Stigmatiserend hebben millennials veel meer kansen gehad in hun jeugd en wordt een sabbatical na de studie als normaal beschouwd. Je krijgt een medaille als je op komt dagen en meedoen is belangrijker dan winnen. Als je dan in de echte wereld komt en er dan op de werkvloer wordt gezegd dat wat je hebt opgeleverd niet goed is, dan voelt dat als een tegenslag. Terwijl het juist de stap is naar excelleren, de stap naar de betere versie van jezelf.

Op je bek gaan

We hebben in het afgelopen jaar na intensieve sollicitatierondes verschillende Juniors aangenomen. Generaliserend kan ik wel stellen dat in het diepe duiken geen probleem is maar op je bek gaan en dat te horen krijgen, bleek voor veel mensen teveel. In de rol van Junior moet je op je bek gaan. Daar leer je van! Aan ons om er voor te zorgen dat we je helpen met opstaan. Er voor je zijn om je kort te troosten en direct weer op weg te helpen. Daar worden we samen wijzer en beter van.

Zo hebben wij ook veel geleerd in de afgelopen twee jaar (13 juli is het zover). Wij zijn snel gegroeid, waardoor wij snel mensen nodig hadden. In de eerste gesprekken zaagden we niet genoeg door of gingen we af op het gepolijste CV. Daarna gooien wij je in het diepe, zonder goed te begeleiden.

Zoals ik al zei: wij hebben geleerd! Tegenwoordig zagen wij door, hebben we testdagen en begeleiden we intensief. Een junior moet leren maar altijd met de juiste begeleiding.

Natuurlijk is niet alles leuk en moet je als Junior dingen doen die je spannend vindt. Het zou pas gek zijn als je dat niet zou voelen bij een nieuwe baan. Zelf heb ik ook een hekel aan administratie maar dat is geen reden om te stoppen met mijn werk. Als je het maar vaak genoeg doet, is het niet spannend meer. Het is hetzelfde als voor de eerste keer alleen in het diepe duiken. Dat is nu toch ook niet meer spannend?