Doodziek
Ik neem je mee naar 28 juni 2019. Na het afscheidsfeestje van Paul, kwam ik thuis en stootte ik mijn knie. Een droge, maar harde botsing. In de nacht die volgde voel ik dat ik ziek werd. Dus de volgende ochtend bezocht ik de huisarts. De wachttijd was ruim 1,5 uur en ik verging van de pijn. Daarom werd ik naar het ziekenhuis doorverwezen. Een foto en meerdere pijnlijke momenten later, stond ik weer buiten. Er was mechanisch niets aan de hand, dus taak voor de huisarts om het verder op te pakken. De huisarts schreef pijnstilling en ontstekingsremmers voor. Maar verder was er geen noodzaak om mij thuis te bezoeken. In de uren die volgden werd ik doodziek, totdat ik uiteindelijk in een septische schok belandde. Ik kon niet goed meer ademen, had een temperatuur van 35 graden en was enorm suf. Door snel ingrijpen van mijn partner werd ik op tijd thuis opgehaald door de ambulance. Ik probeerde me zo goed mogelijk voor te doen voor onze kinderen, daarna lag ik gevoelsmatig binnen een paar minuten in het ziekenhuis.
In het ziekenhuis bleek na lang onderzoek dat er een bacterie op mijn organen was genesteld. Mijn hartfunctie was nog 15%, mijn nieren lagen al stil en ik had een extreem lage bloeddruk. De bron van de bacterie bleek mijn linkerknie, de knie die ik die nacht hard stootte. Met spoed werd ik geopereerd. Na de operatie werd ik op de IC opgenomen. Via de infusen in mijn hals en beiden armen, kreeg ik een cocktail van drie verschillende soorten antibiotica toegediend. Mijn borst zat onder de stickers, er zat een band om mijn arm en een zuurstofslangetje in mijn neus. Het was een fraai gezicht. Toen de trauma arts mij bezocht, vertelde hij dat ik door het oog van de naald was gekropen. “Er zijn mensen die er beter in zijn gegaan en er slechter uit zijn gekomen. “Je hebt geluk dat je zo’n goede conditie hebt, dat is je redding geweest!” vertelde hij.
Een avond lang voelde ik me goed, probeerde zo goed en kwaad als kon mijn kinderen moppen te vertellen en stelde mijn partner gerust. Ik bleek te zijn geveld door de Streptokokken A bacterie. En deze rot bacterie bleek volhardend.
Slecht nieuws met goede afloop
De volgende dag werd ik opnieuw doodziek, had 39,9 graden koorts en de huid rondom mijn linkerknie werd vuurrood. Het gebied werd door de verpleegsters afgetekend met een zwarte edding stift. Wat volgde was spoedberaad. De roodheid had zich verder over mijn been uitgebreid. Ondertussen voelde ik me steeds suffer en enorm ziek.
Mijn kamer werd gevuld door een internist, een hart- en vaatchirurg, orthopeed, trauma arts en de zaalarts. Ik moest zo snel mogelijk onder het mes, was de eenduidige boodschap. De trauma arts vroeg mij of ik toestemming gaf om het geïnfecteerde weefsel te verwijderen. Het ontbrak me aan keuze, dus ik stemde in. De rit naar de OK duurde een eeuwigheid. Ik probeerde me af te sluiten, mijn ademhaling onder controle te krijgen, maar dat lukte nauwelijks. Ik was bang en kon de situatie niet overzien. Ik voelde de spanning op de OK en binnen een mum van tijd lag ik op de operatietafel. Gedachten schoten door mijn hoofd. Heb ik straks mijn been nog?
Toen ik wakker werd verging ik van de pijn. De trauma arts kwam direct naar mij toe en stelde me gerust. Mijn onderbeen was er nog. Hij had niet hoeven amputeren of veel weefsel te verwijderen. Versuft van de operatie sloeg ik alles half op. Maar het besef dat ik mijn been nog had, onthield ik. Ik voelde me even opgelucht.
Na een heftige periode op de IC, mocht ik naar de reguliere afdeling. Daar lukte het nauwelijks om mijn pijn onder controle te krijgen. Uiteindelijk kreeg ik een morfine infuus en zag daardoor de mooiste creaties op de witte ziekenhuismuren. Maar ondertussen had ik ook een bedrijf te runnen.
Ondernemen vanuit het ziekenhuis
Bij FNKE was Robin net begonnen aan haar eerste week. Er moest een contract worden opgemaakt en de verloning voor FNKE en rvg moest worden gedaan. Maar ik, inmiddels als enige beslissingsbevoegde, lag in het ziekenhuis. Dit waren dingen waar ik absoluut niet toe in staat was, maar die verder in het bedrijf niet belegd waren. Via onze bedrijfsadviseur werd er zoveel mogelijk voorbereid. Mijn partner zat naast mijn ziekenhuisbed om zaken voor FNKE en rvg te regelen, terwijl ik mompelde en kreunend uitlegde hoe zij het moest doen.
Mijn collega Hannah bezocht me in het ziekenhuis. Versuft als ik was zei ik: “Doe waarvan jij denkt dat het goed is, de creditcard ligt op mijn bureau, ik vertrouw je”.
Op het moment dat ik totaal onverwacht in het ziekenhuis belandde, was ik client lead van vrijwel al onze klanten. Ik was verantwoordelijk voor de strategie en het eerste aanspreekpunt binnen de organisatie. Hannah moest zich daardoor snel alles eigen maken. Ik was te ziek om goed mee te denken.
Na de eerste week op de reguliere afdeling ging het steeds beter. De pijn was onder controle en ik wist de artsen te verleiden om dagelijks met de fysio aan de slag te gaan.
Ondertussen draaiden Hannah en Robin FNKE, waardoor ik de rust had om beter te worden. Na twee weken ziekenhuis mocht ik halverwege juli het ziekenhuis verlaten.
Wat volgde was een lange weg van herstel, revalidatie, re-integratie en veel geduld. Voor mij, mijn gezin, vrienden en collega's.
Ik was zo ziek geweest, dat ik totaal niet meer tegen drukte kon. Ik raakte snel overprikkeld en uitgeput. Via mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering kreeg ik een revalidatietraject aangeboden (nooit gedacht dat ik hier aanspraak op zou maken). Eerst werd ik fysiek klaargestoomd om weer zonder krukken te lopen, zelf auto te rijden en mijn kracht en conditie weer op peil te brengen. De rest van 2019 stond daarmee in het teken van herstel.
De weg naar het nieuwe normaal
Normaal gesproken ben ik bij FNKE verantwoordelijk voor new business, maar door mijn ziekte was ik daartoe niet in staat. Daarnaast ontbrak het aan capaciteit in het team, want alle uren werden ingezet om de bestaande klanten te servicen. Maar er moest ook nieuw werk komen vanwege aflopende contracten. Daarom was het erg belangrijk dat we tegen het einde van 2019 meededen aan twee belangrijke pitches.
Samen met het team deden we er alles aan om de pitches te winnen. Voor mij was dit ‘het moment van de waarheid’, want mijn ziekte bracht een enorme onzekerheid met zich mee. Mijn belastbaarheid was verre van optimaal en door de vermoeidheid kwam ik slecht uit mijn woorden. Met dezelfde drive waarmee ik mijn revalidatie deed, stond ik er ook tijdens de pitches. En met resultaat! We wonnen een van de twee pitches en gingen het nieuwe jaar goed in!
De fysieke revalidatie was bijna ten einde en ik leerde weer vertrouwen op mijn hoofd. Ik voelde me steeds beter en werkte keurig volgens het re-integratie schema. Maar toen, toen kwam het coronavirus. Het land ging in intelligente lockdown en er ontstond veel onrust in de markt. In de maand maart kregen we veel crisiscommunicatie aanvragen, gevolgd door opdrachtgevers die onze samenwerking pauzeerde. Onze funnel droogde op, veel van de opdrachten stonden on-hold.
Nog werkende aan mijn herstel, belandde we met het team in de volgende crisis. Een crisis die volgens kenners zijn weerga niet kende. Tijd om te herstellen was er niet, werk aan de winkel!
Wat mijn ziekte ook bracht
Mijn ziekte was niet alleen fysiek een zwaar proces, dat was achteraf bezien het makkelijkste deel. Ik hou van sporten, ben een aanpakker en geef me altijd 100%. Het zwaarste vond ik het mentale deel. Het maakte me onzeker over mijn eigen kunnen. Zou ik mijn oude niveau nog halen, waarin energie onbeperkt was en de creatieve ideeën de hele dag door mijn hoofd spookte?
Door dit hele proces realiseerde ik me dat FNKE door mij is opgericht, maar dat mijn bestaan en geluk niet afhankelijk is van FNKE. Ik kan altijd een nieuw bedrijf oprichten, maar FNKE nooit een nieuwe Bram.
Dit besef bracht rust en vanuit de rust ontstond creativiteit. Die creativiteit hebben we met het team aangepakt om ons te richten op het etaleren van onze dienstverlening, het delen van onze kennis en het versterken van partnerships. Inmiddels is onze funnel weer een stuk voller, hebben we mooie projecten gedraaid voor Drukwerkdeal, Rotterdam School of Management, Oxxio, Gemeente Arnhem, Gemeente Utrecht en zitten we midden in een aantal mooie trajecten.
Inmiddels ben ik fysiek volledig hersteld. Ik kan alles weer en volgens de fysio ben ik weer zo sterk als een beer. Qua energie gaat het met de week beter en ben ik weer bijna op mijn oude niveau. Het niveau waarvan ik een jaar geleden niet wist of ik het ooit nog zou halen.
Over de learnings van vijf jaar FNKE schrijf ik vast nog een blog. Voor nu geniet ik van de positieve flow en ben ik mijn gezin, team FNKE, team rvg, vrienden en familie enorm dankbaar.