Mijn eigen theorie: deadline-stress gecombineerd met een stuk irritatie. Want PR- en marketingmensen kunnen vasthoudend zijn. Dat vond ik in mijn tijd als journalist behoorlijk irritant, vier of vijf keer gebeld worden terwijl ik toch duidelijk had aangegeven dat ik er niks mee ging doen. Dat werkt dus ook niet.
Nu zit ik aan de andere kant. Journalisten plat bellen doe ik niet, even nabellen of mailen wel. Is alles goed aangekomen? Is het duidelijk? Zijn er nog vragen? Wanneer wordt het geplaatst? Maar andersom komt dat weinig voor.
Opluchting deel 1: journalistiek en PR
Onlangs ben ik door twee kranten geïnterviewd over hetzelfde onderwerp. De eerste krant pakte het groots aan: een interview van twee uur en er kwam een fotograaf voor de foto. Het werd een uitgebreid en prettig gesprek, al had de journalist soms iets andere en niet correcte ideeën bij het merk. Dat leg je dan duidelijk uit en de journalist schreef driftig mee. De afspraak na het interview: ik zou het artikel van te voren inzien en eventuele fouten eruit kunnen halen. Een deadline of plaatsingsdatum was er nog niet.
De volgende dag stond ik in de krant. Met een verkeerde naam, zonder merknaam en wat kleine schoonheidsfoutjes. De verklaring? Ineens een gat in de krant en dat moest gevuld worden. Maar waarom dan geen merknaam? 'Dat is te commercieel, daar doen wij niet aan mee als journalisten.' Dus als Apple een nieuwe iPhone introduceert, noem je dat ook een smartphone zonder ergens Apple of iPhone te noemen? 'Nee, daar heb je wel een punt. Ik kan het online nog wel aanpassen?' Dat zou ik heel fijn vinden, dank je wel.
Een week later weer een interview, over hetzelfde product. Telefonisch dit keer en in de auto. Ik hield mijn hart vast.
Groot was mijn opluchting bij het lezen van het artikel in de krant. Er stond gewoon letterlijk wat ik had gezegd! Waarom ben ik daar zo opgelucht over? Dat zou toch altijd zo moeten zijn?
Opluchting deel 2: journalistiek en PR
Vandaag, voor een heel ander merk en product, vroeg een blogger mij of ik het artikel misschien van te voren wilde lezen. Ter controle en om er eventuele fouten uit te halen. Niet omdat het een betaald artikel is, dan is het namelijk wel ineens vanzelfsprekend, maar omdat wij alles weten van een merk. Iedereen die schrijft, weet ook dat het moeilijk is om kritisch naar je eigen tekst te kijken. Je ziet sommige fouten simpelweg niet. Zeker bij bloggers die alleen werken, is een gratis, kritisch PR-oog dus een uitkomst.
Ik snap journalisten die het niet doen ook wel. PR-professionals hebben er een handje van om teksten te slopen en elke scherpte eruit te halen. Dan heb je een onleesbare tekst waar je hard aan hebt gewerkt maar die je niet meer kan plaatsen. Als je dat een paar keer gebeurt, denk je wel drie keer na voordat je iemand mee laat kijken.
Het beste uit onze werkrelatie halen
Zullen we daarom iets afspreken, journalist? Dat ik er ben om jou te helpen aan mooie verhalen en de juiste informatie. Dan beloof ik dat ik jouw mooie verhaal niet ga verpesten door de helft weg te strepen om het te vervangen met PR bla bla. Er is namelijk nog zoveel meer uit onze relatie te halen, daar hoeven we toch niet zo geheimzinnig over te doen? Jij blij, ik blij, iedereen blij!